توسعه بینش توسعه

صحبتم را از اینجا شروع می‌کنم که وقتی انسان کاری را با خلوص می‌خواهد انجام دهد و نیت و فکر واقعی برای انجام آن کار دارد، باید تمام و کمال وارد جریان کار شود. توسعه، مسئله پیچیده‌ای است که خیلی ها فکر کرده‌اند می‌توان برای آن میان بر زد؛ مثال خیلی ساده‌ای که می‌توان به آن رجوع کرد، مربوط به دوره‌ای است که قیمت نفت در ایران بالا رفت و شاه در آن زمان تصور می‌کرد که توسعه در کشور نیاز به منابع مالی دارد و می‌توان با منابع مالی، کشور را به توسعه رساند و به قول معروف می‌توان توسعه را میان بر زد و به‌سرعت به نتیجه رسید. اقتصاددانان در آن زمان تأکید داشتند که توسعه، ابزار، پیش‌نیازها و نیازهایی دارد، ولی شاه توجه نکرد و پول زیادی را صرف پروژه‌هایی با هزینه بسیار بالا کرد که کشور ظرفیت آن را نداشت و مردم هم آمادگی لازم برای آن را نداشتند و شرایطی در کشور به وجود آمد که به یک جریان سنگین و غیرقابل‌بازگشت در اقتصاد انجامید؛ نرخ تورم بالا ایجاد شد و بسیاری از ناهماهنگی‌ها اتفاق افتاد. لذا نمی‌توان توسعه را در یک بُعد دید. باید توسعه را همزمان در همه ابعاد فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و هر آنچه در یک جامعه متوازن نیاز است، دید. در زمان ریاست اتاق هر زمان که از من پرسیده می‌شد که شما توسعه اقتصادی را مقدم بر توسعه سیاسی می‌دانید؟ یا توسعه سیاسی را مقدم بر توسعه اقتصادی؟ عرض می‌کردم که توسعه مقوله‌ای است که بایستی همه بال‌های آن همزمان باز شوند و هم‌زمان حرکت کنند و نمی‌توان کسی را مجبور کرد و یا به کسی تلقین کرد که یک بخش توسعه مقدم بر بخش دیگر است.